عذرخواهی میکنم،
در آسمان ها چیزی جز فضای تاریک و چند تریلیون ستاره نیست. نه عرشی و نه فرشتگانی. انسان روحی ندارد که بخواهد جا و مکان داشته باشد. اینکه عزیزی را از دست می‌دهیم فکر کردن به اینکه او دیگر از بین رفته است حسابی ناراحتمان میکند و برای فرار از این حقیقت، می پذیریم که باید روحی باشد. پس آسمانی شدنش را تبریک میگویم، اما تاثیرات منفی که این اعتقاد دارد بیش از تاثیرات منفی آن است. برای تغییر حال زندگی خود تلاش نمی کنیم و خودمان را تسلیم شرایط میکنیم با این عقیده که نیرویی هست که از ما محافظت میکند. برابر کرونا زانو خم میکنیم و نمی دانیم اسمش را بلای آسمانی یا امتحان الهی بنامیم. چون هر دو ابهامات زیادی برای ما دچار میکند. با مطالعه و تفکر می توانیم از خرافات رهایی پیدا کنیم. چیزی که خرافه نیست ، انسانیت است و بس.
